โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 125 โดยสิงหล 2 ธ.ค. 58
ตอน เจ้าคุณพ่อยืนบนดอกบัว
ที่ทำได้อย่างนี้ เดินฌานสมาบัติในเม็ดทราย เดินฌานสมาบัติในกระจก ในหินก็แทรกได้ ไปได้ เม็ดฝนบนอากาศก็นับเม็ดฝนได้จึงดำริในใจว่า พระอาจารย์ที่เราเล่าเรียนวิชชานี้ เห็นจะไม่มีที่ไหนอีกแล้ว ในพระราชอาณาจักร ทั่วประเทศไทย จะไม่มีพระสงฆ์องค์ใด ที่จะสั่งสอนเรา วิชชาอย่างนี้เห็นจะไม่มี พระสงฆ์องค์ใดที่จะสั่งสอนเราได้ ให้ไปเอาประเทศอินเดียอีก พม่าอีก เขมรอีกก็ไม่มี รู้ทีเดียวว่า พระอาจารย์เรานี่ ไม่ใช่สงฆ์สามัญซะแล้ว รู้ที่รู้ก็เพราะว่าเห็นด้วย ตาเนื้อนะ
วันหนึ่งฝนตก พระอาจารย์กวาดรางน้ำฝน ในกุฎิ และเห็นพระอาจารย์ยืนอยู่ บนดอกบัว ดอกบัวยืนอยู่ข้างละดอก รัศมีลุกขึ้นโชติช่วงเลย เราเห็นด้วยตาเนื้อ ตัวฉันเองเห็นด้วยตาเนื้อ จึงได้ทราบแน่ชัดว่า พระอาจารย์เรานี่ไม่ใช่สงฆ์สามัญ
สงฆ์สามัญจะนับเม็ดทราย ไม่ได้ จะเดินฌานสมาบัติไม่ได้ เข้านิโรธแทรกในหินไม่ได้ จะวิชชาสูงอย่างนี้ไม่ได้ เพราะอาจารย์นี่สูงที่สุดจะไปหาที่เปรียบปานอย่างนี้ไม่มีอีกแล้ว
เพราะฉะนั้นที่ล่วงเกิน ที่ออกฤทธิ์กับพระอาจารย์ จึงรู้สึกเสียใจมาก เราควรจะเคารพกราบไหว้บูชาพระอาจารย์เป็นที่สุด หาที่เปรียบปานไม่ได้อีกแล้ว ที่ได้สมคะเน ที่ได้เจาะเข้ามาเล่าเรียน ผู้สำเร็จที่มีความรู้ขั้นสูงก็ยังไม่ยอมสั่งสอนเรา บอกว่าพระอาจารย์ของเรามี ต่อไปเราจะได้สำเร็จมรรคผล ยังไม่เชื่อผู้สำเร็จ หาว่าผู้สำเร็จโกหกจะไปเรียนอะไรได้ คนพันธ์นี้ ผู้สำเร็จเขาเดินใต้น้ำได้ เปิดน้ำได้ ใส่สัตว์ขี่ตะเข้ได้ เขาเรียนตั้งแต่อายุ 13 – 60 ปี เขาเรียนได้แค่ทุติยฌานเท่านั้น เขายังไม่เห็นฌานเลย ฌานก็ไม่รู้จัก ไปไหนไปได้ทั้งนั้น ใช้ลมก็ได้ เปิดใต้น้ำก็ได้ เขาไม่ยอมสอนดิฉัน เขาบอกต่อไป จะได้พบพระอาจารย์
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)
