โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ
ตอนที่ 109 โดยสิงหล
16 พ.ย. 58
อาจารย์ลังเล
ไม่รู้ว่ายักษ์พูดจริงหรือจะขโมยต่อไป ในขณะที่ยังไม่ส่งทองคืนให้นั้น ยักษ์อีกตนหนึ่งก็ตามมาถึง ยักษ์ตนนี้ขี้โมโห พอเห็นทอง อยู่ในมืออาจารย์เท่านั้นก็ร้องว่า “ขโมย เอาให้ตายเสียเลย” แล้วก็ยกกระบองเพชร ฟาดลงตรงศีรษะอาจารย์ โดยแรง
อาจารย์ตกใจเพราะ ไม่เคยพบยักษ์เลย พอพบก็จะรบกัน โดยไม่รู้ตัว จึงยกทองขึ้นรับ กระบองก็ฟาดลงตรงทอง ก็กระเด็นหลุดจากมือ กลิ้งไปตามพื้นดิน ยักษ์ก็ยกกระบองขึ้น ฟาดซ้าย ฟาดขวาอีกหลายครั้ง ม้าก็พาอาจารย์หลบ กระบองยักษ์เป็นพัลวัน แล้วร้องขึ้นสุดเสียง ให้ยักษ์ตกใจ และวิ่งราวกับลมพัดพาอาจารย์หนีรอดมาได้พักหนึ่ง
แต่ยักษ์ก็เหาะตามมา อย่างรวดเร็ว กระบองนั้นตรงเข้าตีหัวม้า และจะตีศีรษะอาจารย์ ให้แตกทำลายไป
แม่อาจารย์เล่าว่า พอกระบองยักษ์จะมาตีหัวท่านท่านก็ได้ยินเสียงตวาดว่า “หยุด” กระบองก็หยุดตีและกลับเข้าไปอยู่ในมือยักษ์
แม่อาจารย์ทองสุขได้โอกาส ก็รีบกระตุกบังเหียนม้า หนีกลับวัด พอถึงก็รีบกลับเข้าร่างเดิม กำลังเหนื่อยที่หนียักษ์มา ตกใจเต้นตึ้กๆ ก็พอได้ยินเสียงหลวงพ่อดุ ขึ้นว่า “ไอ้สุขเอ็งไปไหนมา” และดุว่าเหลวไหล ไปลักทองเขามา ดังที่ได้กล่าวมาแล้ว
แม่อาจารย์เล่าว่า ครั้งนั้นหลวงพ่อนั่นเอง ไปตามช่วยไว้ พอท่านตวาดเท่านั้น ยักษ์ก็หยุดไล่ตี แม่อาจารย์ทองสุข คงสงบเรียบร้อยอยู่หลายวัน
วันหนึ่งหลวงพ่อมีแขกมาก แม่อาจารย์ทองสุข ยังเจ็บใจยักษ์ไม่หาย ตั้งแต่ถูกไล่ตีด้วยกระบองเพชรแต่ครั้งนั้นแล้ว ก็พยายามปลุกจักรแก้ว ที่พระพรหมให้ ตอนที่ได้ธรรมกายนั้น ให้ศักดิ์สิทธิ์ขึ้น และพยายามทดลอง ให้ปราบมารต่างๆ ทั้งมารที่หลวงพ่อใช้ให้ปราบ และมารที่เข้ารังแก เวลาเข้าฌาน หัดใช้จนชำนิชำนาญ อยู่อย่างเงียบๆ ไม่บอกให้ใครๆรู้ แม้แต่คุณครูจันทร์ ซึ่งเป็นผู้สนิทสนมและใกล้ชิด ก็ไม่บอก เพราะถ้าบอกแล้วคุณครูจันทร์ จะห้ามปรามไม่ให้ไปซุกซนต่างๆนานา
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)
