โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 117 โดยสิงหล 24 พ.ย. 58
ให้ดิฉันออกประกาศศาสนา ดิฉันไม่ยอมไป อาจารย์พูดเท่าไรๆไม่ยอมไป นึกในใจดำริแต่ในใจว่า คนโน้นทำไมไม่ให้ไป คนนี้ทำไมไม่ให้ไป จะไม่ยอมออกประกาศศาสนา มาเล่าเรียน มุ่งอยู่ใกล้พระอาจารย์ กลัวตัวจะไม่ได้วิชชา กลัวตัวจะไม่ได้ความรู้ ความรู้ไม่ทันเพื่อนเขา จนพระอาจารย์ต้องดุ ถึงไป ถ้าพระอาจารย์ไม่ดุ ยังไม่ยอมไป ท่านั้นท่านี้ พูดบ่ายเบี่ยงจะไม่ยอมไป ในใจนึกแต่ว่า อาจารย์ไม่รักเราซะแล้ว ไม่สงสารตัวเราซะแล้ว จะใช้ให้เราไปซะแล้ว ส่วนคนอื่นพระอาจารย์ไม่ใช้ไป เฉพาะเจาะจงตัวดิฉัน ไม่ยอมไป ดื้อนะตัวดิฉันเอง ร้ายเหมือนกัน ดื้อ
อาจารย์ดุใหญ่เชียว ว่าทางทิศนี้ เป็นทิศที่สำคัญที่สุด ทางทิศนี้นอกจากมึง ไม่มีใครไปได้ อาจารย์พูดอย่างนั้น ตัวดิฉันก็นึกเสียใจ
ให้อาจารย์พูดว่าพล่ามสอน พล่ามว่าทุกอย่างทุกสิ่ง ก็ไม่ทราบความในใจว่า ทางทิศนี้เป็นทิศที่สำคัญที่สุด ก็ลากราบพระอาจารย์ ได้ตอบกับพระอาจารย์ว่า ในเมื่อไปสั่งสอนไม่ได้ก็ไปตายซะเถอะ ลูกจะทำตามคำสั่งสอนของ พระอาจารย์ทุกอย่างทีเดียว ยอมรับผิดแต่ว่าออกฤทธิ์ซะพอ ทรมานให้พระอาจารย์ สะเทือนใจ ตัวดิฉันเป็นแบบนี้
เราก้มกราบพระอาจารย์
จะใช้ให้ไปไหนไปทั้งนั้น ใช้ให้ไปตายก็ไป ดำริไว้แต่ในใจ พระอาจารย์พอเห็นว่า รับปากแล้วว่าจะไป แหมไปงัดเอากระเป๋าออกมาให้น่ะ ลาพระอาจารย์ จะข้ามไปฝั่งกระโน้น จะซื้อกระเป๋า พระอาจารย์ก็ถามว่าจะไปไหน ก็บอกว่าจะไปซื้อกระเป๋า ใส่เสื้อผ้าเดินทาง พระอาจารย์ก็เอากระเป๋า ออกมาเชียว ออกมาให้ บอกว่ากระเป๋าใบนี้ ตั้งแต่หลวงพ่อยังหนุ่มๆ อยู่ หลวงพ่อบวชใหม่ๆ ก็งัดเอากระเป๋ามาให้ใบหนึ่ง แล้วให้เงินไปยี่สิบกว่าบาท ดิฉันมีเงินอยู่ยี่สิบกว่าบาท ที่พระอาจารย์ให้ไป พระอาจารย์สั่งว่า เอาเถอะ คนข้างในจะเป็นพวกทำวิชชา ก็ตาม หรือจะเป็นคนข้างนอกก็ตาม ในวัดนี้ทั้งหมด พระอาจารย์ให้เลือก เอาคนในวัดนี้ไปคนหนึ่ง ให้เอาไปเป็นพี่เลี้ยง จะได้คอยหาอาหาร ทั้งปฏิบัติตัวดิฉัน ในระหว่างเดินทาง ฉันยังออกฤทธิ์กับ พระอาจารย์อีก พระอาจารย์ให้เลือกเอา คนที่มีธรรมะจะได้ไปช่วย จะได้เบาแรงฉัน จะไม่เอาอีกแล้ว ออกฤทธิ์กับพระอาจารย์อีกแล้ว ไม่เอาใครๆ มาชอบใจเอาคนหนึ่งชื่อ เธียร เขามาพักอยู่ที่บ้าน สามีเขามาไว้ เขาเป็นคนที่มีครอบครัว มาบวชชั่วคราวเท่านั้น บนตัวบวช ก็ตรวจดูในเหตุการณ์ ใครๆเดินทางไปประกาศ พระศาสนาแก่ฉันไม่สะดวก เดินทางไปไม่ตลอด
ก็ไปเลือกเอาชีเธียร ที่พักอยู่ที่บ้าน ตัวเขาไม่รู้นี้จะทำไงเล่า ฉันมาประจบเขาเชียว ท่านั้นท่านี้ มาพูดประจบประแจง เอาใจเขา หวังจะเอาชีเธียรไปเป็นพี่เลี้ยง พอไปประจบพูดกับชีเธียร ชีเธียรก็รับปากว่าเขาจะไปเดินทางด้วย ไปเป็นพี่เลี้ยงก็ดีใจว่า ได้ชีเธียรไปเป็นพี่เลี้ยง ดีใจมาก ได้คนที่ถูกใจไป
ชีเธียรรึก็ไม่มีธรรมะ ไม่ได้ธรรมะ ใกล้วันรุ่งขึ้นอีก 2 วันก็จะไปแล้ว พระอาจารย์ก็ถามว่าเอาใคร
ไปเล่าไปเป็นพี่เลี้ยงของเอง
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)
