โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 122 โดยสิงหล 29 พ.ย. 58
ตอนดับดาว
สำหรับดิฉันไปประกาศศาสนา ก็มาวัดไม่หยุดเหมือนกัน ไปกี่วัน บางทีก็ช้าบ้างเร็วบ้าง กลัววิชชาจะไม่ทันเขา มาบ่อยๆ จนกระทั่งอาจารย์ต้องว่า ทำไมมาบ่อยๆ เป็นห่วง วิชชาจะไม่ทันเพื่อนเขา กลัวจะไม่ทันพี่ทันน้องเขา เพราะเรากอ ขอ ไม่กระดิกหู คิดไปอย่างนั้นถึงได้มาบ่อยๆ มีความหมายว่าอย่างนั้น เวลาไปสอน พระอาจารย์ใช้ก็สอนไปงั้น แต่จิตใจห่วงวิชชาการเล่าเรียน กลัวจะไม่ทันเพื่อน มาถึงก็ดีใจทีเดียว มาต่อวิชชาก็กลับไปอีก
ไปพักอยู่วัดช่องลม กลางคืนเวลาเราคุมธรรมะ สมภารมาซุ่มๆ ด้อมๆ อยู่ใต้ถุนศาลา กลัวเราจะไปชักชวน เอาคนของท่านมาซะหมด จะเป็นชี จะดีหรือร้าย จะมาล่อลวงคนของเขา ท่านก็ไม่แน่ใจอีกเหมือนกัน สมภารวัดช่องลมชื่อ อาจารย์ไว ท่านก็เก่งในทางกสิณ
เดี๋ยวกลับมาวัดซะอีกแล้ว มันนึกถึงแต่วิชชาการเล่าเรียน
อะไรไม่สำคัญ
กลัวอย่างเดียว
จะไม่ทันเขาเท่านั้นที่เล่าเรียน
กลับมาก็ชื่นใจ
ได้เห็นพระอาจารย์
ไปสอนได้เท่าไหร่ๆ
ก็มาแจ้งให้พระอาจารย์ฟัง ได้มาเห็นหน้าอาจารย์ ได้เห็นพี่น้องศิษย์อาจารย์เดียวกันก็ชื่นใจ แล้วก็กลับไปสักที
ที่อยู่ทำวิชชา เล่าเรียนศึกษา อยู่กับพระอาจารย์ ถ้าพระอาจารย์ไม่เรียก เรียกแต่คนอื่น ไปเอาจักรพรรดิ ดิฉันเองก็ไปทีเดียว อาจารย์ไม่เรียก นึกไม่พอใจว่า อาจารย์ไม่เรียกเราบ้าง เรียกแต่คนอื่น เราไปทีเดียว ไปขอจักรพรรดิบ้าง ได้จักรพรรดิมาครั้งหนึ่งแล้ว ยังจะเอาอีกนะ ไม่ยอมแพ้พี่แพ้น้อง ไปเอาจักรพรรดิมาเป็นรอบสอง
ตานี้อยู่เวรกลางคืน เข้าที่แค่ 2 ยาม ไฟยังสว่าง พี่ๆ น้องๆ เขาหลับกันหมด เราไม่หลับ จะศึกษาเล่าเรียนวิชชาไม่หลับ ออกมานั่งอยู่กลางแจ้ง
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)
