โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ
ตอนที่ 110 โดยสิงหล
17 พ.ย. 58
แม่อาจารย์เล่าว่า เวลานั้นกำลังเรียนใหม่ๆ ใจอยากแต่จะทดลองดูว่า อะไรมีจริงหรือไม่จริง
และนิสัยของท่านเอง ก็ชอบบู๊ อย่างผู้ชายอกสามศอกอยู่แล้ว
จึงไม่กลัวใคร อยากจะลองสู้ดูสักตั้งเรื่อยไป
ดังนั้น ด้วยความแค้นใจที่ยักษ์บังอาจ
เอากระบองไล่ตีหัว จึงแอบหนีหลวงพ่อไปหาเรื่อง
ยักษ์อีกครั้ง
อาจารย์เล่าว่า พอเรียกพ่อม้าแก้วมาบอกว่า ให้พาไปที่ถ้ำยักษ์เท่านั้น ม้าก็สั่นหัวบอกว่า ไม่อยากไปแล้ว กลัวกระบองเพชรของยักษ์
แม่อาจารย์ต้องทำโกรธแล้วว่า “อะไรพ่อม้าแก้ว เป็นผู้ชายแท้ๆ ยังกลัวกระบองยักษ์ ฉันเป็นผู้หญิงยังไม่กลัวเลย”
ม้าแก้วก็ตอบว่า “ไม่กลัวแล้วอย่าวิ่งหนีนะ” อาจารย์ทองสุขรับว่า
“เออ ทีนี้ละไม่หนีแน่ๆ”
ม้าแก้วจึงยอมไปด้วย อาจารย์ขี่ม้าพอเต็มเหยียดก็ถึงพระภูมิขี่เสือ พอพระภูมิแลเห็นเข้า ท่านก็หัวเราะเอิ๊กๆแล้วว่า “มาอีกแล้ว หัวโนยังไม่เข็ด”
แม่อาจารย์ตอบว่า “ชั่ง หัวโนก็หัวฉัน ไม่ใช่กงการอะไรของตาพระภูมิ ระวังเถอะลงจากเสือเมื่อไหร่ เสือมันจะขบหัวเอา” ว่าต่อล้อต่อเถียงกับพระภูมิแล้ว ก็ห้อม้าไปเลย
ไปพักหนึ่งก็แลเห็นถ้ำของยักษ์
ม้าแก้วมาถึงแล้ว บอกว่า อย่าเข้าไปเลยสู้มันไม่ไหว แต่อาจารย์ไม่เชื่อ จะเข้าไปแก้แค้นยักษ์ให้ได้ ม้าจึงแนะอุบายว่า ถ้าจะเข้าไปจริงๆก็ให้ แปลงตัวเสียก่อน
แม่อาจารย์ถามว่าจะแปลง เป็นตัวอะไรดี ม้าเสนอว่าให้แปลงเป็น ยักษ์ตัวโตๆ แม่อาจารย์ก็เห็นจริงด้วยจึงทำสมาธิ อธิษฐานจิตสักครู่ก็กลายเป็น ยักษ์ตัวโตจริงๆ
แล้วถามม้าแก้วว่า “เป็นยักษ์ตัวโตสมใจหรือยังล่ะทีนี้”
ม้าแก้วตอบว่า “ฮี้ ยังไม่ได้ความเลย ยักษ์อย่างนี้ไม่มีใครกลัวหรอก เชื่อเถอะ”
“ทำไมล่ะ” อาจารย์ถาม “ก็ดูตัวเองซี มันน่ากลัวเมื่อไหร่ เขี้ยวก็สั้นอย่างกะเขี้ยวหมู” “บ้า! ม้าบ้า! อาจารย์ตวาดม้าแล้วก็ก้มดูตัว “ต๊ายตาย! จริงๆน่ะแหละ มันกลายเป็นยักษ์ผู้หญิงไป หน้าอกยานเท้งเต้งเหมือน แม่ลูกอ่อนเชียว”
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)
