สมัยเด็กๆ โยมพ่อ โยมแม่ มีอาชีพค้าขายทางเรือ ทางเหนือแถวๆพิจิตร โยมก็เอาฉันมาฝากไว้กับหลวงลุงซึ่งเป็นเจ้าอาวาสวัดรุ้ง (หลวงพ่อจ่าย) ต.บ้านเรียง จ.อ่างทอง
ฉันก็เป็นเด็กที่เติบโตมากับวัดรุ้ง พอจบป. 4 แล้วก็เรียนนักธรรมต่อ ตอนไปสอบก็โกนหัวเป็นสามเณรแล้ว สอบได้นักธรรมตรี
ตอนนั้น ปี 2490 มีหลวงตารอดเป็นพระธุดงค์ บ้านเดิมหลวงตาอยู่ท่าเรือ จ.
อยุธยา เป็นเพื่อนกับหลวงพ่อจ่ายวัดรุ้ง หลวงพ่อวัดรุ้งก็ปรารภกับฉันว่า จะเอาฉันมาอยู่กรุงเทพฯ ทีแรกว่าจะให้ฉันมาอยู่วัดสุทธิวราราม แถวถนนตก เพราะหลวงพ่อวัดสุทธิวราราม เป็นเพื่อนกับหลวงพ่อจ่ายวัดรุ้ง ท่านก็เลยจะเอามาฝาก แต่หลวงตารอดบอกเอามาฝากวัดปากน้ำเถิด หลวงตารอดก็พอมีสัมพันธ์กับวัดปากน้ำ เคยมาปฏิบัติอยู่
หลวงตารอดเป็นคนนำฉันมาฝากกับหลวงพ่อวัดปากน้ำ ฉันมาตอนอายุ 14 ปี พ.ศ. 2491
เมื่อนำฉันมาฝาก หลวงพ่อวัดปากน้ำจะถาม ชื่ออะไร เกิดวันเดือนปีอะไร ท่านก็นับนิ้วก็เอามือทุบดังโป๊ก และให้ฉันไปอยู่กับพระครูปลัดพิพัฒน์ธรรมคณี ซึ่งท่านเป็นคนดูแลสามเณร ฉันก็ไปอยู่กุฏิท่าน สมัยฉันเป็นเณรจะเข้าไปปฏิบัติหลวงพ่อ เวลาหลวงพ่อปฏิบัติวิปัสสนาเสร็จห้าโมงเย็น ท่านจะออกมารับแขก สามเณรจรูญสมัยนั้นคอยชงน้ำชาปฏิบัติดูแลหลวงพ่อ ปกติจะมีน้ำชาชงใส่กาไว้ข้นๆเชียว แล้วมีน้ำในกระติก เวลาท่านมาก็เอาน้ำชารินใส่แล้วเอาน้ำร้อนใส่ ชงให้บางเฉียบ ฉันก็ไปช่วย มีอยู่วันหนึ่งหลวงพ่อออกมารับแขก ฉันก็ชงน้ำชาไปถวายหลวงพ่อ ท่านก็ถามใครชงน้ำชามาวะ มานี่ มานี่ แล้วท่านก็เคาะหัวโป๊ก แล้วบอกว่ามันแก่ไป
สมัยนั้นฉันเรียนเปรียญที่วัดปากน้ำ แต่ไปสอบวัดอนงคารามได้เปรียญ 3 ประโยค ก็เลิกเรียน
ถ้าอยากจะรู้ละเอียด มีเพื่อนฉันคนหนึ่งเป็นรุ่นน้องมาจากวัดรุ้งเหมือนกัน ถ้าอยากรู้พิสดาร ไปพบอ.สมจิตร อยู่ นครสวรรค์ อายุเขาอ่อนกว่าฉันปีหนึ่ง เขานั่งปฏิบัติใกล้ชิดกับหลวงพ่อในโรงงาน
เรื่องพระของขวัญ เมื่อก่อนฉันมีเยอะ เดี๋ยวนี้หายากแล้ว รุ่นที่หลวงพ่อทำมีรุ่น 1 รุ่น 2 รุ่น 3 ส่วนรุ่น 4 เป็นต้นไป เป็นลูกศิษย์ทำกัน
วัดปากน้ำเคยถูกโจมตีว่าทำจากกระดูกผี เอาไปโยนลงน้ำ ไม่จริงหรอก เคยมีปาฏิหาริย์สำหรับตัวฉันครั้งหนึ่ง ตอนนั้นฉันใช้รุ่น 1 หลวงพ่อวัดปากน้ำอยู่ ฉันไปเทศน์ตอนบวชพระแล้วนะ ฉันไปช่วยหลวงพ่อวัดรุ้งพระอุปัชฌาย์ท่านสอนหนังสือ พอตกกลางคืนมันมาไม่ได้ ฝนครึ้มนั่งมามืดตื้อเลยนะ ฉันก็อธิษฐานกับพระของขวัญหลวงพ่อวัดปากน้ำ ขอบารมีหลวงพ่อ แล้วฉันก็เห็นเป็นทางสว่างโล่งเลย เหมือนทางช้างเดินเลย ฉันก็เลยผ่านมาได้ เพราะฉะนั้นพระวัดปากน้ำ ไม่ใช่พระธรรมดา ใครมีพระผงวัดปากน้ำ เท่ากับมีสมบัติเป็นพันพันล้าน
(เรื่องเล่าโดย พระมหาบุญชอบ สุนทโร (ฉายสุวรรณ) ป.ธ.
3 บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 1)
