โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 152 โดยสิงหล 29 ธ.ค.58
หลวงพ่อเป็นคนนอนไว ตื่นไว หลับไว คล้ายๆกับว่า ท่านบังคับจิตตัวเองได้ ท่านนอนอย่างมาก 5-10 นาทีเท่านั้น นอนเดี๋ยวเดียว พอเอนตัวลงนอน ก็หลับไปเลย นอนท่าไหนก็อยู่ท่านั้น ไม่มีเปลี่ยนท่า สักพักท่านก็ตื่น ท่านตื่นท่านก็ลุกทันที แล้วก็สั่งงานในโรงงานทำวิชชา ซึ่งโรงงานอยู่ติดกับกุฏิ ของท่าน แต่มีสังกะสีกั้นอยู่ หลวงพ่อจะพูดทะลุสังกะสี ถามว่าไปถึงไหนแล้ว ส่วนมากหลังจากสั่งวิชชาเสร็จแล้ว ท่านก็จะเดินมานั่งที่เก้าอี้หวาย กุฏิหลวงพ่อเรียบง่ายไม่มีอะไรมากเป็นเรือนไม้ 2 ชั้น ซึ่งหลวงพ่ออยู่ชั้นล่าง ซึ่งพื้นปูด้วยไม้กระดาน แล้วมีเสื่อน้ำมันปูอีกชั้น ในห้องนอนของหลวงพ่อ ก็มีแต่เตียงนอน ไม่มีอะไร ส่วนชั้นบนนายประยูรพักอยู่ และเป็นที่เก็บไทยธรรม
ขณะที่หลวงพ่อป่วย หลวงพ่อไม่เคยพร่ำเพ้อ ไม่เคยร้องครวญคราง ให้คนช่วย ท่านรู้ตัวเองตลอดเวลา มีอยู่วันหนึ่งท่านบอกกับลุงว่า "กูเจ็บคราวนี้ถึงกำหนดกูแล้ว หมอให้วิเศษยังไง ก็เอากูไว้ไม่ได้ กูต้องไปงวดนี้ หยูกยาเขาให้กูกิน กูก็กิน ไม่ขัดใจเขา"
ปกติหลวงพ่อจะมีอุปัฏฐาก ที่ดูแลประจำก็คือ มหามนต์ นายประยูร และนายเปล่ง
ของในกุฏิหลวงพ่อทุกอย่าง ไม่มีใครกล้าหยิบ เพราะท่านรู้ มีครั้งหนึ่งไอ้จุ้น มาหยิบพระของขวัญไป ขณะที่หลวงพ่อเดินไปดู ช่างข้างนอกที่มาสร้าง โรงเรียนพระปริยัติธรรม กลับมาก็เรียก ให้ไอ้จุ้นเอาพระมาคืน คราวนี้ก็สงสัยว่าทำไมท่านรู้ ลุงก็เลยถามแม่ชีละมัย ที่อยู่ในโรงงานว่า หลวงพ่อรู้ได้ยังไง อะไรต่ออะไรที่ใครหยิบไป ท่านรู้หมด ทั้งๆที่ตัวท่านไม่ได้อยู่กุฏิ แม่ชีบอกว่าทำไมจะไม่รู้ล่ะ ธรรมกายท่านมี ธรรมกายบอกหมด ใครหยิบอะไรต่ออะไร เดี๋ยวธรรมกายมาบอกหมด ใครจะเอาไปไว้ที่ไหนที่ไหน ก็ไม่มีพ้นหรอก ลุงเล่าว่าสมัยหลวงพ่อ มีการเขียนอาการโรคมาให้ หลวงพ่อช่วยแก้ เห็นแม่ชีในโรงงานบอกว่า ในตัวเรามีจุดดำๆอยู่ ถ้าเราทำจุดดำๆนี้หายได้ โรคก็จะหายได้
(เรื่องเล่าโดย ลุงฉลอม มีแก้วน้อย บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)
