โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 108 โดยสิงหล 15 พ.ย. 58
ลิงนั้นดูจะรู้ฟัง หรือไม่ก็คงเดาเก่ง หายไปสักอึดใจหนึ่ง ก็เอากุญแจดอกใหญ่มาส่งให้ อาจารย์จึงไขกุญแจประตู ก็เปิดออกโดยง่าย จึงเดินเข้าไปในถ้ำ เดินลึกเข้าไปเป็นห้องใหญ่ชั้นที่ 3 มีแสงสว่างเหลืองอร่าม ไปทั้งห้อง
กลางห้อง ทองก้อนใหญ่เกือบเท่า สุ่มไก่ตะเภาคงจะเป็นโคตรทอง อาจารย์นึกในใจ ก้อนใหญ่เหลือเกิน ล้อมรอบนั้นเป็นก้อนเล็กๆ เท่าบาตร เท่าชามอ่าง เท่าขันล้างหน้า มีหลายสิบก้อน ทุกๆก้อนมีผ้าหรือกระดาษขาวๆ มีตัวหนังสือเขียนไว้บนผ้า หรือกระดาษขาวแล้วปิดไว้ ที่ก้อนทองเหล่านั้นทุกๆก้อน
อาจารย์เข้าไปยืนใกล้ๆ เอามือจับก้อนทองเหล่านั้นแล้วถามว่า “ทองของใคร”
ถามถึง 3 ครั้ง ก็ไม่มีเสียงตอบจึงคิดว่า ทองมาซ่อนอยู่ในถ้ำเฉยๆ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ควรจะเอาไปซื้อขาย ให้เป็นเงินตรา เอามาสร้างโรงเรียน ให้หลวงพ่อจะมีประโยชน์กว่า
คิดแล้วมองดูทองก้อนใหญ่ ก็รู้สึกว่าใหญ่เกินไป คิดกะเอาแต่ก้อนกะดูพอดีๆ กับราคาโรงเรียนของหลวงพ่อที่จะสร้าง จึงหยิบก้อนเท่าขันล้างหน้า ลองยกดูหนักมาก แต่พอแบกไหว จึงแบกออกมาจากถ้ำ ขึ้นมาได้ก็บอกกับม้าว่า “กลับกันเถอะ”
อาจารย์เล่าว่า พอขี่ม้าได้ ไกลโขอยู่เกือบถึงตรงพระภูมิขี่เสือ ก็ได้ยินเสียงร้องเรียก มาทางด้านหลังว่า
“ขโมยๆ หยุดก่อน!”
จึงหยุดม้า มองไปเห็นยักษ์ตัวใหญ่ๆ ถือกระบองตะโกนไล่มา พอทัน ยักษ์ก็เอ็ดตะโรว่า “ทำไมขโมยทองเขามา” “ฉันไม่ได้ขโมย ฉันถามหาเจ้าของ ก็ไม่มีใครเป็นเจ้าของ จึงนึกจะเอาไปขาย เอาเงินสร้างโรงเรียน ให้หลวงพ่อ”
“เอาไปไม่ได้ ก้อนนี้ไม่ใช่ก้อนที่เขาจะทำบุญกับหลวงพ่อ”
“รู้ได้ยังไง” “ก็เขามีหนังสือเขียนไว้ ไม่เห็นหรือ ทำไมไม่อ่าน” “ก็มันกระดิกหูเสียเมื่อไหร่ล่ะ” “อ้อ ! อ่านหนังสือไม่ออกหรือ ถ้าอย่างนั้นจะยกโทษให้ เอาทองคืนมาเสียดีๆ”
“เป็นอะไรจึงจะมาเอาทองคืน” “เป็นผู้รักษาทองเหล่านี้ไว้ รอเจ้าของ”
“เป็นของใครบ้าง" อาจารย์ถามต่อไป
ยักษ์ตอบว่า “ทองเหล่านี้ เป็นของผู้ใจบุญ ได้ร่วมสร้างกุศลไว้ เป็นการสร้างทีละเล็กทีละน้อย จึงรวมเป็นก้อนใหญ่” “เป็นของใครบ้างล่ะ” “ของใครหรือคณะไหน ก็มีชื่ออยู่ทุกก้อน ที่ผ้าขาวผูกอยู่นั้น อย่าถามมากเลย ส่งคืนมาเถิด ไม่ใช่ของตัวอย่าเอาไป”
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)