โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 147 โดยสิงหล 24 ธ.ค. 58
พระประจำตัวของ หลวงพ่อวัดปากน้ำ
ท่านสอนลุง สอนละเอียด สารพัดเลย ดุก็ดุที่สุด เวลาดุ ดุแล้วก็สอน สอนสารพัด เรียกว่าพ่อแม่ไม่เคยสอนอย่างกับท่าน ท่านสอนละเอียดถี่ถ้วน สอนผมมากกว่าทุกๆคน ดุก็ดุมากที่สุด ท่านสอนมาตั้งแต่ สมัยผมยังเด็กๆ แม้ตอนหลวงพ่อเริ่มอาพาธ ท่านก็ยังสอน เราก็กลัวท่าน แต่มารู้อีกทีว่าท่านรักเรา ก็อีตอนที่พยาบาลหลวงพ่อ ท่านให้พระประจำตัวกับเรามา เป็นพระประจำตัวที่ ท่านเก็บไว้กับตัวตลอด ท่านให้ลุงมากับมือ ก่อนหลวงพ่อมรณภาพ 3-4 เดือน ตอนที่ท่านให้ลุง ลุงคิดว่าท่านหลง ท่านเดินจะออกไปข้างนอก ท่านถือพระมาด้วย แล้วก็บอกว่า เอ้า...ลุงก็นั่งคุกเข่าแล้วสองมือก็รับพระประจำตัวจากท่าน ท่านก็ใส่มือมา แล้วเดินออกไป ท่านให้เฉยๆไม่ได้พูดอะไร ลุงก็คิดว่าเดี๋ยวหลวงพ่อกลับมา จะเอาคืนท่าน พอท่านเดินกลับมา เราก็ถวายคืน ท่านก็บอกว่า “เอ้า กูให้มึง เก็บไว้ให้ดีสิ มึงจะมาให้กูอีกทำไมล่ะ มึงเก็บไว้ให้ดีนะ พระองค์นี้เป็นพระประจำตัวของกู” ท่านสั่งไว้อย่างนั้น ลุงถึงได้ดีใจ ว่าท่านให้เราจริงๆ เราก็คิดว่าหลวงพ่อหลง แต่ที่ไหนได้เราคนดีๆหลงเอง เลยกลัดอวดท่านและคนอื่นๆ ไม่งั้นเดี๋ยวเขาหาว่าลักท่านมา พระมหาเจียกบอกว่าโชคดีจริงๆ ฉันจ้องมานาน นี่แสดงว่าหลวงพ่อรัก และเมตตาเราจริง ไม่งั้นท่านไม่ให้พระประจำตัว มาหรอกเพราะมีองค์เดียว
ลักษณะพระ เป็นเนื้อชิน ขนาดโตเท่าสมเด็จวัดระฆัง ด้านหน้าเป็นรูปพระพุทธสิหิงค์ ส่วนด้านหลังเป็นรูปของหลวงพ่อวัดปากน้ำเอง แต่ตอนนี้ลุงถวายพระประจำตัวให้หลวงพ่อธัมมชโยไปแล้ว เพราะลุงมานึกๆดูว่าถ้าเราตาย ไอ้ลูกหลานมันก็เอาไปเฉยๆ คิดมาคิดไปถวายท่าน ตอนเราเป็นๆดีกว่า จะได้หมดเรื่องหมดราวไป เพราะหลวงพ่อวัดพระธรรมกายก็เอาวิชชา จากหลวงพ่อวัดปากน้ำ มาเผยแผ่จนโด่งดัง สมควรแล้วที่ หลวงพ่อวัดพระธรรมกาย จะรักษาไว้ ก็เลยตัดสินใจถวายท่าน กว่าจะถวายได้ก็เกือบปี มันยังเสียดายอยู่ นอกจากนี้ลุงยังถวายสมบัติ ที่ได้มาจากหลวงพ่อวัดปากน้ำ ให้กับหลวงพ่อวัดพระธรรมกาย คือมุ้ง,ผ้าห่ม,รัดประคต และพระธาตุ