โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 97 โดยสิงหล 4 พ.ย. 58
ทั้งนี้เพื่อการปราบพยศ สัตว์ต่างๆ เสียแต่แรกพบ มนุษย์ทุกคนเมื่อไปสู่เมืองของยมบาลแล้ว ถึงจะเคยใหญ่โตแค่ไหน ยมบาลหรือเจ้าหน้าที่ในเมืองนั้นก็เรียกว่า “สัตว์นรก’’ ทั้งนั้น และการลงโทษก็ไม่เห็นแก่หน้ากัน ถึงเป็นญาติกันมาก็ไม่ผ่อนผัน ทุกคนต้องได้รับโทษ ไปตามกรรม
แม่อาจารย์ฟังเจ้าหน้าที่เขาอธิบายแล้วจึงว่า เธอจะไปไหนก่อนก็ไปเถิด ฉันจะแอบดูยมบาลท่านตัดสิน พวกรถคว่ำก่อนถึงจะกลับ แล้วก็เดินไปกลับไปนั่งที่เก่า
สักครู่หนึ่งก็แลเห็น ยมทูตพาพวกที่ตาย เพราะรถคว่ำเข้ามาเป็นแถว
เสมียนขวา-ซ้ายก็เปิดบัญชี ถามชื่อและสถานที่อยู่เพื่อสอบดูว่า ใช่ตัวคนหมดอายุจริงหรือไม่ คนแรกมีไม้กลมๆ อาจารย์ดูเป็นนาน จึงรู้ว่าเป็นพวงมาลัย อัดแน่นติดกับหน้าอก เลือดหยดมาเป็นทาง ยมบาลสอบถามได้ความว่า เขาเป็นคนมียศใหญ่ในเมืองมนุษย์ ขับรถส่วนตัวพาเพื่อนๆ ไปหานางโลม และกินเหล้าเมาจึงขับรถชนคันอื่น
ตัวเขาเองถูกพวงมาลัย กระแทกเข้ากับอกจึงตาย
เสมียนเปิดบัญชีแล้วว่า อาชีพของเขาทำราชการ ก็ไม่สุจริต มีการโกงกินกับพ่อค้า ค้าของร้ายคืออาวุธประหัตประหาร แอบขายปืนเถื่อนทำให้ผู้ร้ายชุกชุม ตัวเขาเองเคยสั่งลูกน้องให้แอบฆ่าคน แล้วยังไม่ได้รับโทษทางเมืองมนุษย์เลย
ยมบาลพิโรธตวาดว่า
"เจ้าสัตว์ผู้มัวเมา เจ้ากระทำความผิด อย่างมากมาย เจ้าจะแก้ตัวว่าอย่างไร ข้าเห็นเจ้า อ้าปากอยู่ตลอดเวลา"
ชายคนนั้นตอบว่า “ผมไม่ได้ทำผิด ถ้าทำผิด ศาลทางเมืองมนุษย์เขาก็ตัดสินลงโทษแล้ว’’
เสมียนตอบว่า แกต้องมีความผิดแน่ เพราะผู้ตรวจสอบความประพฤติของมนุษย์ มารายงานทุกครั้ง แต่ชายผู้นั้นก็ยังปฏิเสธอยู่นั่นเอง
เสมียนจึงสั่งให้เจ้าหน้าที่อีกพวกหนึ่งไปตามโจทก์มา คราวนี้มีคนมากลุ่มใหญ่ มีผู้หญิงชี้หน้าว่าชายผู้นั้นล่อลวง ล่อลวงว่าจะให้ทำงานและจะให้เงินเดือนและผลที่สุดก็ทำลายความบริสุทธิ์ ทำลายแล้วก็ให้ลูกน้องพาไปเข้าซ่องหาเงินต่อไป
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม2)