โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 121 โดยสิงหล 28 พ.ย. 58
อยู่หลายวัน อยู่ก็อดอยาก ก็ออกอุบายให้คนมา เล่าเรียนธรรมะ ไม่มีใครเขามา เขาไม่รู้จักเรา
เราก็ออกตรวจ ถ้าบิดามารดาใครที่ละโลก พี่ป้า น้าอา ตัวฉันเองก็ตรวจให้นะคะทุกคน พูดจากับเขาอ่อนหวาน เอาใจเขาแทบตาย เพราะว่าเราไม่รู้จักใคร ประจบประแจง จะได้อาศัยร่มไม้ชายคาเขาพักสอนชั่วคราวหนึ่ง
เอาใจเข้า เราก็ตรวจให้ บิดา มารดา ใครทุกข์ใครสุข บอกไปตามหน้าที่ ใครๆก็อยากรู้ บิดา มารดา ตกทุกข์ที่ไหน ก็พากันมาทีเดียว
รุ่งขึ้นมีปิ่นโตมาให้ อาหารกับข้าวขนม รอดตายไปที พอได้เลี้ยงตัวได้ เพราะมีเงิน
20 บาทเท่านั้น ของรึก็แพง กลัวเงินจะหมดกลับวัดไม่ได้
พอมีคนมาตรวจหนักเข้า ก็ให้เขาเข้าที่ คุมธรรมะ ได้ธรรมะ ได้สำเร็จมรรคผลหลายคน เด็กมี ผู้ใหญ่มี เด็กไม่เด็กนัก ผู้ใหญ่ได้หลายคน
พอได้หลายคนแล้ว ก็จัดแจงอาสาพระท่านไป จะลาไปเมืองชลต่อไปอีก
หลวงตาเผือกท่านรู้จัก พระที่วัดช่องลม ท่านก็เขียนจดหมายให้ถือไปที่จังหวัดชลฯ
ก็ไม่รู้จัก ไปทางเหนือหรือทางใต้อีก โดยสารเรือเขาไป เรือใบต้องแล่นออกทะเล เป็นเรือใบรับจ้าง
คนโดยสารเหมือนกัน ก็คิดให้เขาคนละ6 สลึง 3 คน 2 บาท
เรือนั่นไม่เอาสตางค์
เรารู้สึกขอบคุณ เราเอาเงินที่เขาไม่คิดค่าเรือ มาจ้างคนหาบของให้เขาพาไปวัดช่องลม ไอ้คนรับจ้างเขารู้จักวัดช่องลม
ไปพักอยู่วัดช่องลม สมภารเกิดกลัวขึ้นมาอีกแล้ว กลัวว่าเราจะไปชักชวน พรรคพวกเขามา
พระอาจารย์ก็เป็นห่วง แสนที่จะห่วง เพราะว่าเป็นผู้หญิงไป
ความรักความเป็นห่วง ลูกศิษย์ พระอาจารย์เล่าเรียน
สั่งสอนให้ความรู้เรา
ความรู้ที่สูงที่สุด ไม่มีอะไรที่จะมาเปรียบปานอีกแล้ว ที่มาสั่งสอนเรา ให้มีความรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง รู้สึกว่าพระคุณของอาจารย์ เป็นล้นเกล้า
ครูบาอาจารย์สอนหนังสือ
บิดา มารดา ก็เป็นพระอรหันต์เหมือนกัน
พระอาจารย์สูงยิ่งกว่า บิดามารดาไปอีก ยิ่งกว่าบิดามารดาของเราอีก ที่บังเกิดเกล้าเรายังกล้าเถียง พระอาจารย์ใช้เราไป ออกเดินทางประกาศศาสนา เราก็ยังออกฤทธิ์ รู้สึกเสียใจว่าเราจะบาปกรรมสักแค่ไหน เถียงพระอาจารย์
ทีหลังพระอาจารย์จะดุว่า เราจะไม่เถียงเลย เราจะรับ สารภาพหมดทุกสิ่งทุกอย่าง พระอาจารย์ที่มีบุญคุณแก่เรา เราจะต้องเคารพกราบไหว้
ดำริอยู่แต่ในใจอย่างนั้น สวดมนต์ บูชาพระ ก็สวดไปงั้น ได้นิดๆ หน่อยๆ ต้องบูชาครูบาอาจารย์ทุกคืน
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)