โอวาทหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอนที่ 118 โดยสิงหล 25 พ.ย. 58
กราบเรียนพระอาจารย์ ได้ชีเธียรที่พักอยู่ที่บ้านลูก เขาจะบวชชั่วคราว พระอาจารย์ก็ตอบ เอาคนที่เขามีธรรมะหรือเปล่า บอก “ไม่มี”
“ไม่มี แล้วจะเอาให้ช่วยเรา ได้ยังไงล่ะ” ให้เลือกคนที่ในนี้ ไม่ยอมเลือก จะเอาชีเธียรไปให้ได้ ดื้อด้วยนะ เถียงพระอาจารย์ด้วย ไม่ยอมนี่ ทำให้ครูอาจารย์ ได้รับความกระทบกระเทือน เพราะว่าความดื้อนั่นเองไม่ยอม เถียงจะเอาชีเธียร ใครจะชี้แจงให้เราเอาคนนั้นคนนี้ไปก็ไม่ยอม เพราะความดื้อกับพระอาจารย์ พระอาจารย์ก็ไม่ว่ากระไร พระอาจารย์ก็ตอบว่า ทิศนี้เป็นทิศสำคัญที่สุด ถ้าคนอื่นไปได้ก็จะให้คนอื่นไป นี่จำเป็นซะด้วยจะต้องให้มึง ไปในทางทิศนี้
พอรุ่งขึ้นเช้า จัดแจงข้าวหาใส่กระเป๋าเสร็จ มีเงินติดตัวไปยี่สิบกว่าบาทเท่านั้น พระอาจารย์ก็บอกว่าให้ หลวงตาขอด นำทางไปส่งที่บางปะกง หลวงตาขอดท่านเป็น อาจารย์ทางธรรมะเหมือนกัน แต่เวลานี้ท่านได้ตายซะแล้ว ท่านก็พาขึ้นรถ ไปขึ้นรถสายปากน้ำ ไป 3 พี่เลี้ยงด้วย ตัวฉัน หลวงตาขอดอีกองค์ ลงไปที่สำโรง แล้วก็ลงเรือยนต์ไป มีสตางค์ไปยี่สิบกว่าบาท เอาข้าว กะปิ พริกแห้ง เอากล้วยตากไปด้วย เอากาน้ำ เอาอะไรไป ใส่กระเป๋าพะรุงพะรังไป เพื่อไปหุงหารับประทานระหว่างทาง ก็มีเงินไปยี่สิบกว่าบาทเท่านั้น หลวงตาขอดพาเอาไปฝากไว้ กับหลวงพ่อเผือกวัดกลาง วันนั้นเป็นวันพระ คนที่มารักษาศีลอยู่ที่วัด ไปถึงก็แหม พินอบพิเทานะ ไปพูดจากับเขาอ่อนหวาน ทีเดียว เพราะว่าไม่เคยออกประกาศ ศาสนาที่ต่างจังหวัด ไม่รู้จักเขาด้วย ก็นึกดำริอยู่แต่ในใจว่า ในวันรุ่งขึ้น พรุ่งนี้เราจะไปเอาข้าวที่ไหนกิน เป็นทุกข์แล้ว เราอดก็ยังไม่เป็นไร จะเอาพี่เลี้ยงเขามาอดนี่ เป็นทุกข์ซะอีกแล้ว คราวนี้พักอยู่ที่วัดกลาง เขารู้ว่าชีมา 2 คน พระท่านจะมาพูดด้วย จะมามองหน้าพี่เลี้ยงก็ไม่ได้ ฉันหวง นั่งกันบังซะ กลัวพระจะมามองพี่เลี้ยง กลัวพระจะมาชอบพี่เลี้ยง ไม่ใช่เล่นนะ
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)